Kupiłam. Nie powinnam robić takich rzeczy, bo portfeli bez dna brak, ale głód dźwiękowy trwa. Najmniejszy koncert świata Peszkowej nabyłam. Bo szarość zapadała, kiedy stałam na empikowej posadzce, a sztuczne światło pięknie odbijało się w foliowym opakowanku. Bo pióropusze i polish mnie, bo się rozbieranie, bo najlepiej się słucha w jakimś busiku czy pociągu nocą, gdzie ludzi wkoło tłum i nikt nie wie co za niewyobrażalne świństwa wlewają się wprost ze słuchawek w Twoje uszy. Jest soczyście, jest dziko, jest dobrze.

Uciekają mi nocne ostatnio. Nie lubię tego momentu, kiedy wsiadam do nocnego na Hutę. Nigdy nie pamiętam ich numerów, pamiętam tylko, że jeden z nich jedzie dwa razy dłużej. Zawsze wracam na Hutę sama, nikt nie jedzie w moją stronę. Jest coś smutnego w tych bzyczących jarzeniówkach, bitnych chłopcach w rozchełstanych kurtkach, kiedy w ich zamglonych alkoholem oczach odbijają się wymiętoszone parkietowo dziewczęta. I nie chodzi nawet o to, że są. Chodzi o to, że droga do Placu Centralnego jest tak cholernie długa, do łóżka tak daleko, oczy zamykają się same, a za każdym razem, gdy je otwieram ktoś inny siedzi obok. I wszyscy wyglądają jak w klipie do 'You'll follow me down' Skunk Anansie i z kolejnym przystankiem jest ich coraz mniej, aż na Centralnym jestem już tylko ja i facet, który zasnął. Wysiadam, otulam się ciaśniej płaszczem, podnoszę kołnierz i idę, siedem minut, chociaż mam zimne ręce i obciera mnie but, a na pustej Jana Pawła w pomarańczowym świetle latarni nie mija mnie kompletnie nikt. Kiedyś B. pojechał ze mną nocnym na Azory, chociaż miał kompletnie nie po drodze i musiał potem wracać do domu jakimś kosmicznym sposobem. Na pytanie dlaczego to zrobił, odpowiedział, że wszyscy rozchodzimy się do domów, a on nie chce zostać jeszcze sam, dzięki temu przez chwilę dłużej nie jest sam. Czasem tęsknię za B. bardzo i myślę, że chciałabym załatwić mu jakiś ciepły, jasny cud. Że chciałabym, żeby też czasem myślał o pomarańczach.